یکی از موضوعاتی که بالشخصه برای من در مورد نیوزیلندی ها یا کلا فرهنگهایی با ریشه انگلیسی جالب است نحوه تربیت فرزندان و استقلال فردی آنهاست. سن شانزده سالگی برای جوانان مرحله ای است که به نحوی به آزادی در روابط و سایر مسائل دست می یابند یعنی والدین قانونا عملا و قانونا نمیتوانند دخل و تصرف چندانی در رفتار فرزندانشان داشته باشند که به نوعی هم خوب است هم بد.
نکته مثبت در مورود روش تربیتی شان این است که کودکان از همان طفولیت مستقل بار آمده و به آنها شخصیت داده میشود مثلا بچه سه چهار ساله ای را میبینیم که در مغازه پوشاک خود لباسش را از نظر رنگ و مدل در حد فهم سنی اش انتخاب میکرد و یا بجه های دبستانی شان در ایام تعطیلات مدرسه به آنها کارهای ساده ای از قبیل توزیع روزنامه و کارهای سبک دیگر داده میشود تا هم چیزی عایدشان شود و هم عملا وارد اجتماع شوند چیزی که در ایران مرسوم که نیست هیچ بلکه مذموم نیز هست. به همین دلیل وقتی جوان یا نوجوانی به سن هجده میرسد کارهای زیادی را هر چند به مدت کوتاه تجربه کرده است که این به آنها شخصیت بسیار قوی احتماعی میدهد و نتیجه بلوغ احتماعی بسیار بالای آنهاست. جوانان معمولا در هجده سالگی بصورت متسقل زندگی میکنند که این تصمیم آنها به معنی استقلال مالی نیز هست چون در این حالت به ندرت از والدین کمکی دریافت میکنند و والدین هم کمکی نخواهند کرد مگر در مواقع خاص. این موضوع در دختران به همان اندازه پسران پر رنگ می باشد.
اگر قصد مقایسه با فرهنگ خودمان را داشته باشیم تفاوتها بی نهایت زیاد است. اول از همه اینکه فرزندان تا موقع ازدواج یا حتی بعد از آن مستقل از والدین نیستند. دوم مستقل شدن قبل از ازدواج معمولا به معنی مشکل داشتن با والدین است. تصور کنید که در اینجا دختری 18-19 ساله از آمریکا تنها برای ادامه تحصیل به نیوزیلند می آید حال آنکه در ایران خانواده ها به سختی یا با استرس بسیار موافق تحصیل فرزندان دخترشان در شهر مجاور هستند. شاید عده ای امنیت را بهانه قرار دهند اما این ناامنی برای دختری که از ینگه دنیا به نیوزیلند می آید نیز وجود دارد. باید قبول کرد که تفکرات ما فرهنگ را شکل میدهد و جوانان ما از استقلال بسیار کمتری نسبت به اینجا برخوردار هستند. البته باید اشاره کرد که وابستگی عاطفی یا روابط خانوادگی در اینجا انسجام روابط موجود در خانواده های ایرانی را ندارد اما این وابستگی بیش از حد در ایران گاها در جهت عکس عمل کرده و مانع پیشرفت می شود. بیشترین اثر این وابستگی بیش از حد را هم معمولا پس از ازدواج دختران و پسران در ایران میبنیم که نتیجه آن آمار طلاق بالای 48% می باشد.
+ نوشته شده در دوشنبه ۱۸ مهر ۱۳۹۰ ساعت 15:0 توسط خندان
|
خاطرات یک سیستانی در نیوزیلند , آمریکا